Fajnie, gdy jest to coś pamiątkowego. Coś starego. Coś wyjątkowego, co przypomina o dobrych momentach. I coś ładnego, z charakterem. Pierścionek zaręczynowy taki powinien być. 

Waśnie pokazuje Wam najładniejsze rzeczy, jakie mam. Trochę ich mało, ale już dawno pozbyłam się tego, co nie miało dla mnie żadnej wartości, nawet tej materialnej. I nie jest to pierścionek zaręczynowy.

Kiedyś moja filozofią życiową było ,,dużo, tanio, Tesco”, a teraz – wolę mniej, ale żeby było aż ciężkie od myśli, wspomnień, symboli.

Nie mam więcej. Jest tu mój prezent, który dostałam na 18-stkę, ten ciężki, z dwoma kulkami, który nosi się na małym palcu.  Dwa, kanciaste są od Aliny Filimoniuk, kupione 4 lata temu. Ten z bursztynem wypatrzyłam sobie kiedyś w Olsztynie. Biały kupiłam W Pradze, projekt Shit Happens.  Był jeden, jedyny, kupiłam oczywiście za duży – nie mogłam się powstrzymać, mimo 24h na przemyślenia dotyczące słuszności mojego wyboru. Ta druga biała obrączka jest szklana, kupiona w sklepie z takimi ,,indyjskimi” gadżetami. Kupiłam ją, by podtrzymywała ten z Pragi 🙂 Złot pierścionek został opisany w tym poście.

Pokazuję Wam to wszystko, by może kogoś zainspirować, że fajnie jest mieć mniej, ale bardziej wartościowych rzeczy. Takich, o których można coś opowiedzieć. Takich, które można przekazać córce za kilkadziesiąt lat, razem z tą całą historią, z przemyśleniami dotyczącymi tego momentu w moim życiu.

Kolejny punkt na drodze do zostania minimalistką w realu, to pozbycie się całego ,,badziewia”, który kupiłam sobie niesiona falą chwili, a leży to nieużywane.

Szukam w życiu znaczenia, uważności, konkretów. Nawet, jeśli miałabym się dziś skupiać tylko na pierścionkach – znajdę.

____________________________________

Na pewno niektóre z Was wejdą w ten post wpisując frazę pierścionek zaręczynowy. To dobrze. 🙂 Bo jesli chodzi o tak poważne życiowe wybory, jak ślub, też trzeba pamietać o tym, by szukać w życiu rzeczy i osób, ktore mają dla nas prawdziwe znaczenie.

Zdjęcia zrobiła Jasińska.