Żeby coś komuś dać, najpierw trzeba to mieć. W innym wypadku, gdy wyciskamy siebie do cna, zostajemy z niczym. Nie mamy ani siebie dla siebie, ani siebie dla innych. Brakuje energii, chęci, zaangażowania, planów, ekscytacji, oczekiwania. Brakuje sensu.

Eksperyment 2020 roku pokazał mi, co ładuje mi baterie. Porównując 2019, i moje chęci na początku 2020 roku, z rzeczywistością stycznia 2021… jest duża różnica. Niestety, na moją niekorzyść. Jest styczeń 2021 roku, baterie nadal niedoładowane, energia ucieka, a wyzwań nie brakuje. Muszę nieźle kombinować, by tej marnej resztki chęci starczyło na jak najdłużej. Nie wiem, czy jest to możliwe, bo brakuje opcji odpoczynku (a już te ,,małe przyjemności” nie wystarczają, mam wrażenie, że tak wyładowane życiowe baterie już nie dadzą się nabrać na jednorazowe wyspanie i kawę na balkonie).

Żeby coś dać, najpierw trzeba to mieć. A ja nie mam.

Zdalne nauczanie zniszczyło mój rytm pracy i życia. Jestem poirytowana, że razem z lekcjami przeniesionymi do domów, nikt nie wysłał mi PDF-a z kilkoma poradami, jak się skupić w tempie odpowiadającym wyrwaniu się ze skupienia. Każde ,,mamo”, każde ,,nie mogę włączyć” i każde słyszane zza ściany ,,proszę pani, proszę pani, proszę pani…” to jak szturchanie w ramię. Dziś, gdy moja córka wróciła do szkoły, ja próbuje na nowo odnaleźć rytm. Ale nie idzie mi zbyt dobrze, bo brakuje mi mocy, zgubiłam gdzieś wszystkie dobre pomysły pomiędzy wakacjami, których nie miałam, a weekendami, których nie spędziłam tak, jak było mi to potrzebne. 

Cały rok czekałam na swoją kolej. I się nie doczekałam. A tym samym mam wrażenie, że nie mam już czym się podzielić.

Zastanawiam się, jak to teraz będzie. Czy szarpać się o wymarzone wakacje, o to, by było po mojemu i tak, jak jest mi to potrzebne. Czy po cichu wycofywać się, szukając na własną rękę tego momentu, gdy głowa zsynchronizuje się z ciałem na bardzo przyjemnej częstotliwości. Może bym o tym myślała, gdybym miała siłę. Nie mam, więc nie kombinuję.

2020 to był rok wygrzebywania szans spod społecznej izolacji, niewiedzy, niepewności i chaosu. Napisałam e-booka ,,Rozwód na spokojnie”, napisałam książkę ,,Bój się i działaj”, która ostatniego dnia roku w mejlu została wysłana do wydawnictwa. The Mother MAG wypuścił dwa e-numery magazynu. Zmęczyłam się. A w międzyczasie remont łazienki, który bardzo mnie irytował. W międzyczasie praca, by było z czego raty kredytu opłacić, wizyty u dentysty, remonty, tankowania i internety. A w międzyczasie nauka zdalna i rozbity rytm, którego nie umiem już chyba złapać. A w międzyczasie wszystko.

A w międzyczasie zero moich wakacji. Zero wchłaniania obrazów, które pomagają posprzątać szuflady w głowie. Czekanie może być naprawdę wyczerpujące.

I takim oto sposobem  wylądowałam w nowym 2021 roku, zastanawiając się, ile jeszcze te moje niedożywione baterie wytrzymają. I jak podzielić się tym, czego już nie mam. Doraźne doładowania zapełniają pustkę z przeszłości, więc nie ratują dziś. Wszystkie kawy na balkonie to tylko próba sprawdzenia, czy może już coś u mnie działa, czy może już zaczęłam tę moc gromadzić. Każdy spacer rozpoczyna się nadzieją, że już zbieram energię na jutro, ale niestety okazuje się, że nie…

Nie bądźcie jak  Tekstualna Monika. Nie głódźcie swoich wewnętrznych baterii. Nie czekajcie cierpliwie, licząc, że na 100% w końcu będzie Wasza kolej na oddech, tylko wyrywajcie dla siebie to, czego Wam potrzeba. Nie trzymajcie reżimu sanitarnego ze swoimi wewnętrznymi potrzebami. Nie stójcie przez cały rok na końcu kolejki po swoje. Rozpychajcie się łokciami.

*

A to dopiero styczeń.

Tak bardzo wierzyłam w moc nowego roku. I pierwszy raz w życiu się przeliczyłam. Nie pozostaje mi nic innego, jak czekać, aż się sytuacja sama rozwiąże. Poczekam w bezruchu, żeby oszczędzić energię, którą jeszcze mogę zeskrobać ze środka. Może jeszcze jej wystarczy na włączenie ekspresu do kawy.