Mamy tracą na spontaniczności ale zyskują na szaleństwie kontrolowanym, budzącym się w sprzyjających okolicznościach. Pstryk i jest. Nie musimy się wprawiać w odpowiedni nastrój. Jest okazja, jest impreza. Czy to wyjście do sklepu po nowe rajty czy blogerska wieczorna integracja – wszystko jest imprezą. I to jest yolo mum version. Trzeba się dostosować! A jak już się wskoczy na właściwe tory, to z pozoru zwyczajne rzeczy zaczynają sprawiać niebywała przyjemność.- Nie ma pomidorowej? To niech będzie rosół, YOLO! [jak mówi Oh My Deer] – Dziś Ina nie będzie kąpieli. YOLO, Carpe Diem!

I to nie jest tak, ze yolo mamy jest gorsze i uwiera. To nasz wybór. Chcemy go. Ale yolo sprzed paru lat nie wykasowało się ot tak z pamięci. Tkwi! I czasem coś tam się pomyśli, ze wakacje 2009 to były wow i boskie, ja taka chuda, morze takie niebieskie, frytki takie belgijskie, piwo takie z biedronki. W głowie nadal mamy 22 lata.  I nadal jara nas impreza do rana i wspólne chodzenie do łazienki, by pogadać przed lustrem i przy okazji poprawić włosy [bo nie rajstopy, nie?]. Nadal umawiamy się na ,,oficjalne wizytacje”, jakby to było możliwe tak od ręki. Choć wiemy, że yolo to znaczy, że żyjesz tylko raz i masz dziecko, więc staraj się, dziewczyno!

Czy mogąc tylko na tydzień zapomnieć totalnie o dzieciach, mieć psychiczne wolne od instynktu macierzyńskiego, myśleć tylko o sobie – zrobiłybyście to? Dałybyście się ponieść yolo wprost z bravo girl?

Ja nie.

A Wy?