Wybór imienia dla dziecka jest ważny, ale też bez przesady
😉 Moi rodzice mieli jedno damskie imię w repertuarze – Emilkę. Gdy się 20
grudnia 1985 okazało, że potrzeba jeszcze jednego, zaczęło się szukanie.
Natalia nie, Karolina nie. Została Monika, trudno 😉 

Także spełniam właśnie moje marzenie o oryginalnym imieniu i
nazywam Córkę tak, jak nie nazywa się nikt, kogo znam 😉

Nasza Córka będzie nazywała się Ina.   Ina L.

Gdzieś przeczytałam, że najlepsze imię to takie, by można z
niego było zrobić nazwę firmy… wprawdzie to Polska, a nie elegancja Francja,
ale Ina L. brzmi fachowo 🙂

 

Do tej pory nie jesteśmy w stanie podać z Markiem genezy tej
myśli, by tak nazwać Małą. Choć ja myślę, że to dlatego, że jestem baaardzo
podatna na różne wpływy i kocham książki Szczygielskiego, a jego ostatnia –
Poczet Królowych Polskich – jest jedną z moich ulubionych, a pierwowzorem
postaci i inspiracją była Ina Benita 🙂

Nie jesteśmy zbytnio romantyczni. Ja też nie jestem zbyt
dziewczęca, tak mi się wydaję (choć liczę na głosy sprzeciwu!). Dlatego też
imię wybraliśmy konkretne, krótkie. Nie znamy żadnej Iny, co dla nas jest
plusem, bo nie mamy żadnych uprzedzeń ani oczekiwań.  

Dla tych, którzy tak jak mama Marka patrzą na to, by imię
było po jakimś świętym (że podobno ksiądz nie zgodzi się na chrzest, jeśli
dziecko nie będzie miało patrona), śpieszę donieść, że gdy Mieszko I plądrował
ziemie polskie, w Anglii działał król Wessex – Ina (tudzież In). Późniejszy
święty Ina z Wessex. 🙂 Także
wilk syty, owca cała, imię wybrane.

 

Zdrobnienie – Inka. Lubię spożywczo-garmażeryjne
skojarzenia. Jeśli mi ktoś powie, że będą się w szkole z dziecka śmiać, że
nazywa się jak kawa, to parsknę śmiechem i usmarkam się do pasa. To dla mnie
żaden argument. 

Lubię imiona, takie jak Malina (które oczywiście chodziło
nam po głowie), Róża. Są smakowite i kojarzą się z czymś miłym, słodkim jak
dżem. Imię Róża jest pyszne jak rogaliki z dżemem. Nic na poradzę, że jak nie
seks, to jedzenie. Lubię takie skojarzenia 🙂